Onze verzorgingsstaat gaat ten onder aan de permanente instroom van asielzoekers uit arme landen met een andere cultuur

Nederland en Denemarken waren twee heel vergelijkbare verzorgingsstaten. Niet meer. In 2018 accepteerde de Deense zusterpartij van onze PvdA dat een hoogontwikkelde verzorgingsstaat niet valt te combineren met onbeperkte, full-service immigratie uit arme landen met een andere cultuur.

Eveneens sinds datzelfde jaar 2018 blijven wij economisch achter op Denemarken: per jaar een vol procent minder groei. Dat is opvallend omdat daarvoor de twee landen parallel groeiden. De verklaring voor het verschil sinds 2018 heet niet Sigrid Kaag, Rob Jetten of Sophie Hermans. Ook Denemarken heeft kostbare miljarden aan belastinggeld uitgegeven voor de bestrijding van CO2. Het verschil moet liggen aan het Deense asielbeleid.

Verzorgingsstaat verdrinkt

Sinds Denemarken omschakelde om de verzorgingsstaat te redden, hebben de mensensmokkelaars in Syrië en Somalië dat land geschrapt uit hun folders. Maar een reis naar Ter Apel voor vierduizend euro staat nog steeds naast de reis naar Berlijn. Vorig jaar kwamen daarom slechts tweeduizend mensen zonder visum binnen in Denemarken om asiel aan te vragen. Bij ons drieëndertigduizend. Dit enorme verschil blijkt ook uit de laatste maandcijfers: ongeveer vijftien keer zo veel asielaanvragen van mensen zonder visum in Nederland als in Denemarken.

Daardoor verdrinkt onze verzorgingsstaat. Sinds 2018 is de economische groei zo laag, dat er geen geld meer bijkomt om de kwaliteit van defensie, politie, onderwijs, gezondheidszorg en openbaar vervoer te handhaven, laat staan te verbeteren. Veel geld gaat op aan de inrichting van almaar meer opvangcentra voor asielvragers en de bijbehorende ambtenarij, advocatuur en bewaking. Honderden miljoenen extra gaan ook als uitkeringen en toeslagen naar de gezinnen van asielvragers uit conservatief-islamitische milieus waarvan de vrouwen zo weinig bijdragen aan de economie. En als die gezinnen thuis een Arabisch dialect, Amharic of Swahili spreken, blijft de zorg voor de volgende generatie.

Dat alles moet wel ten koste van onze verzorgingsstaat gaan. In het onderwijs is er een explosie van ‘ondersteunend personeel’, maar tegelijk van beschamende resultaten op de internationaal vergelijkende PISA-tests. Hier is een onmiskenbare indicator voor het dalende niveau in rekenen en wiskunde: de prestaties van de kinderen van Henk en Ingrid, de ‘niet-immigranten’ dus, zijn in Nederland meer gedaald dan in bijna alle andere onderzochte landen (plaats 36 van de 40; zie figuur 1.7.9 in het PISA-rapport).

De oorzaak: steeds meer leerlingen in de klas die thuis geen Nederlands spreken terwijl de leraren onder ideologische druk staan om het oude rekenonderwijs (tafels van vermenigvuldiging stampen en dan algebra oefenen) te vervangen door verhalen waarin dan iets wiskundigs is verborgen. Te veel leerlingen hebben moeite met het verhaal, de docent moet langzamer werken en de hele klas gaat naar beneden. En dat ongunstige effect van zwakke leerlingen die thuis geen Nederlands spreken is nergens zo groot als in Nederland (van zeventig onderzochte landen in tabel 1.2.4 van PISA).

Slechte onderwijsprestaties nadelig voor verzorgingsstaat

We hebben in het onderwijs ongelukkige kinderen, ongelukkige docenten door extreme verplichtingen om over alles rapportages in te dienen, ideologisch begeesterde programma-ontwerpers die ook nog ten koste van het Nederlands ruimte willen in het leerplan voor de niet-Nederlandse talen die de kinderen thuis spreken, en een ministerie dat ongeveer even objectief lijkt als de NOS. Zie ook hier.

Lagere niveaus voor rekenen, wiskunde en Nederlands maken het moeilijker voor leerlingen om door te gaan met hun opleiding en later een goede baan te vinden. Op termijn krijgen lagere prestaties in de PISA-toetsen daarom ook significante gevolgen voor de economische groei en dus voor het in stand houden van de verzorgingsstaat.

Onwettige immigratie

De Amerikaanse topeconoom Tyler Cowen heeft goed uitgelegd wat nodig is voor beperkingen op illegale immigratie. Allereerst moeten we eerlijk zijn en accepteren dat ‘onwettige immigratie zonder visum’ het correcte etiket is voor de overgrote meerderheid van de illegale binnenkomers, en niet ‘asielvrager’. Het woord ‘asiel’ past bij vervolgde journalisten en politici en bij intellectuelen die worden vervolgd vanwege hun kritiek op het regime in hun thuisland.

De duizenden jonge Syriërs die zich melden in Ter Apel zien er niet uit als vervolgde schrijvers of geestelijken. Het zijn jonge mannen uit middenklasse-families die in staat zijn om vierduizend euro te betalen aan een mensensmokkelaar. Door één zoon of neef vooruit te sturen hopen ze met de hele uitgebreide familie te kunnen emigreren naar rijk Nederland. Onwettige immigratie zonder visum dus.

Het diepere probleem, zoals prof. Cowen uitlegt is dan niet dat een of andere EU-afspraak of een Europees verdrag het onmogelijk maakt om die illegale immigratie te beëindigen. Het is Denemarken gelukt en Nederland is een van de zes gewaardeerde oprichters van de EU en een grote nettobetaler. Brussel zal zich zeker inspannen wanneer wij alle Deense maatregelen ook willen invoeren.

Het probleem is dat harde maatregelen zijn vereist die niet passen bij het vriendelijke, begripsvolle maatwerk dat wij graag zien in onze rijke verzorgingsstaat. Prof. Cowen: ‘In rijke, succesvolle democratieën botst elk werkbaar immigratiebeleid na verloop van tijd op progressieve instincten of op de publieke opinie – vaak allebei. We schommelen tussen mededogen en dwingende controle, en hoe meer we van het een doen, hoe meer we het andere nodig zullen hebben….  Gezien de groeiende aantrekkingskracht van migratie uit arme landen moeten straffen en handhaving elk jaar strenger worden. Er zijn geen manieren om grote aantallen mensen terug te sturen die niet wreed en dwingend zijn. Er zijn ook weinig manieren om mensen buiten te houden die niet politiecontroles, arrestaties aan de grens, gevangenschap en andere onaangename maatregelen inhouden. .. Dreigementen zijn onvermijdelijk… Dat kan betekenen dat we mensen gedwongen terug naar huis vliegen, ze in tijdelijke gevangenissen plaatsen, en hen in het algemeen behandelen op manieren die ik bijzonder onaangenaam en verontrustend vind.’

Sociale cohesie in gevaar

Nederland is nog niet klaar voor dat inzicht. Onze ambtenaren, Raad van State en politieke elites vinden dat 314 AZC’s nog niet genoeg zijn. Daarmee zijn zij degenen die de sociale cohesie in gevaar brengen, niet Geert Wilders en Mona Keijzer. Ze zijn blind voor verruwing die al zichtbaar is omdat onze verzorgingsstaat verarmt, en onze rijke cultuur steeds meer concessies doet. Ze zouden eens kunnen beginnen met na te denken over het artikel van Tyler Cowen.

Wynia’s Week verschijnt 156 keer per jaar en wordt volledig mogelijk gemaakt door de donateurs. Doet u mee, ook straks in het nieuwe jaar? Doneren kan zo. Hartelijk dank! 

Donateurs kunnen ook reageren op recente artikelen, video’s en podcasts en ter publicatie in Wynia’s Week aanbieden. Stuur uw publicabele reacties aan reacties@wyniasweek.nl. Vergeet niet uw naam en woonplaats te vermelden (en, alleen voor de redactie: telefoonnummer en adres). Niet korter dan 50 woorden, niet langer dan 150 woorden. Welkom!