Bewoners Moerdijk worden gedeporteerd voor overbodige elektrolyzers  

De tien nieuwe steden die D66 ging bouwen zijn dus een ‘metafoor’. Het duurde na de verkiezingen maar vier dagen eer bij D66-mastodont Roger van Boxtel de aap uit de mouw kwam. Niettemin staan deze tien steden nog steeds prominent op de website van D66, als wonderbaarlijke doorbraak van de woningnood.

Vlak voor Van Boxtel dit zei in een uitzending van WNL, is op deze plek al betoogd dat dit plan net zo megalomaan is als Trumps, volledig door Mexico te betalen, grensmuur van kust tot kust. Trump stelde zijn kiezers die zesduizend kilometer lange gratis muur in het vooruitzicht om zijn eerste termijn als president binnen te slepen, en ongeveer net zo gaat Jetten nu waarschijnlijk het premierschap binnenslepen. Basisles demagogie: als je liegt, lieg dan groot, want dan pas geloven mensen je.

Moerdijk moet wijken voor energietransitie

De media hebben Rob Jetten tot nu toe weg laten komen met deze Trumpiaanse grootspraak; ‘metafoor’ is blijkbaar het toverwoord om elke factcheck preventief te ontkrachten. De kwestie roept slechts milde, ironische glimlachjes op bij alle gangbare duiders aan de talkshowtafels.

De realiteit op planeet-D66 is inmiddels, dat er juist een stad moet verdwijnen om ruim baan te maken voor hun ‘hernieuwbare’ energietransitie. Weliswaar een stadje van 1100 inwoners, Moerdijk, maar dat is slechts een begin.

Dat zit zo: in de media heet het dat Moerdijk moet wijken voor de oprukkende industrie, waarmee de schuld weer bij de gebruikelijke slechterik gelegd wordt – wel zo makkelijk voor de Haagse journalisten. In feite zal Moerwijk vooral plaats moeten maken voor groene-waterstoffabrieken, ofwel elektrolyzers.

Klimaatminister Jetten had in 2022 namelijk ook al een megalomaan plan: de Nederlandse elektriciteitsvoorziening 100% ‘hernieuwbaar’ maken, met name door 70 gigawatt aan windmolens op de Noordzee te plaatsen. 70 gigawatt (piekvermogen) is meer dan drie keer zoveel als we nu aan fossiele opwekcapaciteit hebben staan.

Die enorme overcapaciteit bij windturbines is nodig, omdat die gemiddeld slechts de helft van hun piekvermogen leveren (bij zonnepanelen is dat nog veel erger, die hebben een capaciteitsfactor van 10 procent). En als die windturbines dan eens optimaal presteren, is het vaak op momenten (zoals ’s nachts) dat de netbeheerder die stroom aan de straatstenen niet kwijt kan. 

Deze mismatch tussen vraag en aanbod van gemiddeld tientallen gigawatts aan ‘hernieuwbare’ stroom moet worden opgevangen door met die stroom jaarlijks miljoenen tonnen groene waterstof te produceren. Die kan dan in omgebouwde gascentrales verbrand worden om stroom op te wekken als het niet waait en de zon niet schijnt.

Een enorme kostenpost

Elektrolyzers maken groene waterstof uit ‘hernieuwbare’ elektriciteit en water, en het zijn enorme apparaten. In mijn boek De Klimaatoptimist (vanaf pagina 65) reken ik voor, dat Jettens droom van 70 gigawatt wind op zee zo’n 225 elektrolyzers elk ter grootte van een voetbalstadion vergt om onze elektriciteitsvoorziening volledig ‘hernieuwbaar’ te maken.

Jettens opvolger in het kabinet-Schoof, minister van Groene Groei Sophie Hermans, heeft dit megalomane concept zonder echt te kijken aan boord genomen en het zit nog steeds in alle officiële plannen. Die elektrolyzers waarvoor Moerdijk nu van de kaart geveegd dreigt te worden, zijn de eerste praktische consequentie van de groene groei waarmee de ‘hernieuwbare’ energietransitie gepaard gaat.

Moerdijk moet niet wijken voor uitbreiding van de industrie, maar voor de groene waterstof-fabricage die alleen maar dient om de industrie die er al is van ‘hernieuwbare’ elektriciteit te voorzien. Uiteraard is dat geen groei, het is een enorme kostenpost, zowel financieel als qua ruimtegebruik, louter om de grillige, onvoorspelbare over- en onderproductie van wind op zee in goede banen te leiden.

Overbodig

Het is trouwens ook onbegrijpelijk, dat die uitbreiding van de grote industrieterreinen aan het Hollands Diep nu juist Moerdijk moet opslokken. Een blik op de kaart leert, dat ten zuidoosten daarvan, tussen de Roode Vaart en de Achterdijk, een minstens zo groot, niet-natuurbeschermd gebied ligt waar vooral intensieve landbouw voor de export bedreven wordt. Op planeet-D66 zou je twee vliegen in één klap slaan door die boeren wegens stikstof te onteigenen en die elektrolyzers op hun land te bouwen. Als je denkt dat je midden in een Natura2000-gebied een nieuwe stad kunt bouwen (IJstad in het IJsselmeer), dan moet dat procedureel een fluitje van een cent zijn. 

Hoe dan ook, deze groenewaterstofindustrie op land, en 45 gigawatt aan windmolens op zee, en een groot deel van de minstens honderd miljard euro kostende ‘stekker op zee’ (in feite een compleet hoogspanningsnet op de bodem van de Noordzee) waren overbodig geweest als men tussen 2010 en 2020 was begonnen met de bouw van een stuk of tien kerncentrales. Die hadden op de locaties kunnen komen van de kolencentrales die volgens plan in 2030 allemaal gesloten zijn.

Inmiddels begint die 70 gigawatt aan windmolens op de Noordzee ook steeds meer een ‘metafoor’ te worden. Bij de meest recente tender voor de bouw van het geplande windmolenpark Nederwiek 1-A kwamen nul biedingen binnen: geen enkel bedrijf ziet er nog brood in. Eerder waren de tenders voor het windmolenpark IJmuiden Ver Gamma ook al uitgesteld.

Zonder windmolenparken geen elektrolyzers

Zonder nieuwe miljardensubsidies wil niemand nog de windmolenparken bouwen die de volgens Frans Timmermans spotgoedkope hernieuwbare stroom gaan leveren die planeet-D66 draaiende moet houden. En als die windmolenparken niet gebouwd worden, worden ook de elektrolyzers om de gigantische stroompieken uit die windmolenparken op te vangen een metafoor, dat wil zeggen overbodig.

Maar tegen de tijd dat dit tot de plannenmakers doordringt, zijn de bewoners van Moerdijk al heel onmetaforisch gedeporteerd en hun huizen gesloopt. Zelfs de graven van hun voorouders zullen geruimd moeten worden. Stel je even voor dat dit de consequentie was geweest van het bouwen van een nieuwe kerncentrale…..

Wynia’s Week verschijnt 156 keer per jaar en wordt volledig mogelijk gemaakt door de donateurs. Doet u mee, ook straks in het nieuwe jaar? Doneren kan zo. Hartelijk dank! 

Donateurs kunnen ook reageren op recente artikelen, video’s en podcasts en ter publicatie in Wynia’s Week aanbieden. Stuur uw publicabele reacties aan reacties@wyniasweek.nl. Vergeet niet uw naam en woonplaats te vermelden (en, alleen voor de redactie: telefoonnummer en adres). Niet korter dan 50 woorden, niet langer dan 150 woorden. Welkom!